Rezerwat przyrody Krzywiczyny

Rok utworzenia: 1969r.
Powierzchnia: 19,84 ha
Rodzaj: leśny
Położenie administracyjne: powiat Kluczbork, gmina Wołczyn
Nadleśnictwo: Namysłów

Rezerwat położony jest w odległości około 2 km na południowy zachód od miejscowości Komorzno. Stanowi on pozostałość po dawnych drzewostanach kompleksu „Puszczy Komorzyńskiej”. Celem ochrony przyrody w rezerwacie jest zachowanie ze względów naukowych i dydaktycznych fragmentu lasu mieszanego z domieszką jodły Abies alba na krańcach jej północnego zasięgu na Śląsku Obejmuje on część charakterystycznych dla regionu i kompleksu leśnego drzewostany bukowe lub mieszane z udziałem jodły, buka, obu gatunków dębów, sosny, świerka, graba i jaworu. Bogactwo gatunkowe sprzyja tworzeniu drzewostanów zróżnicowanych pod względem składu gatunkowego, formy zmieszania, wieku (najstarsze drzewa liczą ponad 180 lat) i struktury. Podszyt buduje głównie odnowienie graba, miejscowo buka i brzozy, pozostałe gatunki w odnowieniu odgrywają mniejszą rolę. Runo jest stosunkowo ubogie gatunkowo i nie jest silnie zwarte - dominują tu trawy: kłosownica leśna i śmiałek pogięty. W rezerwacie stwierdzono dość liczną populację naparstnicy purpurowej, a także stanowiska mchów objętych ochroną prawną (ochrona częsciowa): gajnika lśniącego, rokietnika pospolitego i widłozębu kędzierzawego. Z gatunków zwierząt na uwagę zasługują dwa: jelonek rogacz (gatunek wymieniony w Załączniku tzw. Dyrektywy Siedliskowej) i muchołówka mała (gatunek wymieniony w Załączniku tzw. Dyrektywy Ptasiej).

Czy wiesz, że...?

…Kalina koralowa jest rośliną szeroko rozpowszechnioną w Polsce. W medycynie wykorzystywano ją już od XVI wieku. Właściwości lecznicze ma zarówno kora, jak i odwar z kwiatów i owoce (jadalne są tyko przemrożone, podawane w niewielkiej ilości). Kalina jest tradycyjnym ludowym symbolem młodości, piękna i życia. Obecnie największym zagrożeniem dla tego gatunku jest osuszanie wilgotnych terenów, wylesianie obszarów na których występuje oraz zręby zupełne.

...Naparstnica purpurowa zawiera digitoksynę, stosowaną w leczeniu nerwic i chorób serca. Zastosowanie tej substancji w medycynie zostało odkryte w 1775 roku przez angielskiego lekarza Williama Withering’a. Słyszał on o starej kobiecie, która praktykowała medycynę ludową wykorzystując zioła zbierane w okolicy, w której mieszkała. Przez okres 10 lat Withering prowadził precyzyjne eksperymenty w celu ustalenia właściwych dawek nowego leku. Dokument opublikowany przez Withering’a w 1785 roku, w którym informuje on grono lekarzy o swoim odkryciu, jest klasyką literatury medycznej.