Rezerwat przyrody Las Bukowy

Rok utworzenia: 1999r.
Powierzchnia: 21,12 ha
Rodzaj: leśny
Położenie administracyjne: powiat nyski, gmina Głuchołazy

Rezerwat przyrody „Las Bukowy” jest jednym z czterech rezerwatów zlokalizowanych na terenie Parku Krajobrazowego „Góry Opawskie” i Obszaru Natura 2000 „Góry Opawskie”. Położony jest na północno-zachodnich stokach Przedniej Kopy (Góry Chrobrego), będącej częścią masywu Góry Parkowej.

Celem ochrony przyrody w rezerwacie jest zachowanie drzewostanu o wysokich walorach przyrodniczych i krajobrazowych. Dominującym gatunkiem jest buk zwyczajny. Występuje tu również świerk pospolity, sosna zwyczajna, modrzew zwyczajny oraz pojedynczo jodła pospolita. Zidentyfikowano tu tylko jedno siedlisko przyrodnicze cenne dla Wspólnoty Europejskiej: kwaśne buczyny (kod siedliska 9110). Ogółem na terenie rezerwatu stwierdzono obecność 103 gatunków roślin naczyniowych. Kilka z nich objętych jest ochroną prawną: parzydło leśne, widłak jałowcowaty, czosnek niedźwiedzi. Występują tu także rośliny zagrożone w sali regionu: trybula lśniąca, zanokcica skalna, czartawa pośrednia, tojeść gajowa, przenęt purpurowy, przetacznik górski, lepiężnik biały. Spośród przedstawicieli fauny warto wspomnieć o salamandrze plamistej, siniaku, dzięciole zielonosiwym, muchołówce białoszyjej, podkowcu małym, nocku orzęsionym i mopku. Rezerwat jest obiektem ciekawym nie tylko pod względem przyrodniczym, ale także pod kątem wartości kulturowych. Zarówno na jego terenie, jak i w jego najbliższym sąsiedztwie znajdują się źródła wody, np. Żegnalce, które nazwę wywodzą od miejscowego zwyczaju żegnania w tym miejscu podróżnych udających się do Czech. Na północnych krańcach rezerwatu zachowały się ślady działalności górniczej z XV i XVI wieku w postaci sztolni koło Domku Myśliwskiego oraz Groty Góralskiej. Sztolnie są obecnie siedliskiem nietoperzy, w tym zagrożonych w skali europejskiej podkowców małych.
Przez teren rezerwatu udostępniony szlak turystyczny.

Czy wiesz, że...?

…Salamandra plamista to gatunek płaza ogoniastego. Prowadzi on samotniczy, drapieżny tryb życia. Skóra salamandry wyposażona jest w gruczoły jadowe, których wydzielina silnie drażni śluzówkę. Salamandra wydziela jad w drodze odruchu, gdy zostanie ściśnięta lub uderzona. Dla człowieka jest on niegroźny, ale w razie przypadkowego kontaktu wydzielina gruczołów może podrażnić oczy, dlatego też zwierzęcia nie należy dotykać. Salamandra posiada kontrastowe żółto-czarne ubarwienie, które odgrywa dwie role: stanowi ostrzeżenie dla potencjalnego drapieżnika o obecności substancji trujących w skórze, ale także pomaga zwierzętom ukryć się w runie leśnym. Płomienista barwa plam była też prawdopodobnie przyczyną ludowego przesądu, że płaz ten jest odporny na ogień. Przekonanie to mogło się też wziąć stąd, że obserwowano salamandry, które wyłaniały się z płonących pniaków, wrzucanych do ognia.